ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم

کتابی را میخواندم که نکته ای را جالب نوشته بود! ما چرا علی ع را یک انسان کامل میدانیم؟ برای اینکه درد اجتماع را حس میکرده ، برای اینکه ‘من‘  او تبدیل به ‘ما‘ شده بود ...

 این رکن از انسانیت را داشت که به سرنوشت انسان های محروم می اندیشید ، غافل نبود، درد دیگران را احساس میکرد ... 

جالب است برایم که یکی از رکنهای اساسی انسان بودن ، انسان دوستی، است . یعنی اگر صفت انسان دوستی را نداشته باشیم اصل انسان بودنمان زیر سوال است . مثل این میماند که لباسی رسمی ، استین نداشته باشد . یا اینکه راکت ورزشی ، توپ نداشته باشد یا اینکه درختی برگ نداشته باشد . جالب است که داشتن یا نداشتن یک صفت ما را به گروه انسانها داخل یا از گروه انسانها خارج میکند. مثل مجوزی میماند که اجازه میدهد وارد خانه ای بشویم ! مولوی شاعر راست میگفت که ، هفت شهر عشق را عطار گشت ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم !!

و چه فاصله هاییست بین انچه که هست و انچه که باید باشد ...